Na mijn grootste sociale zelfmoord poging ever, namelijk schaatsen (man wat is het moeilijk om recht te blijven staan), hebben Julian en ik nog even de Hopelookout gelopen! Ha, eindelijk iemand gevonden die het er zwaarder mee heeft dan mij! En ik heb hem samen met Sofie, Noa en Finna de Suckers Creek laten zien. Dus nadat ik al de charmes van Hope in de strijd had gegooid waren er geen hartenkoekjes meer nodig maar werd ik zo, heel gewoon, al uitgenodigd om mee te gaan logeren bij zijn tante in Vancouver!!

Vooraf wist mijn grote vriend bij de deur nog even te melden, bring your fashionable clothes, like a dress or something! Uiterst beledigd ben ik in mijn hikking outfit naar huis gerend en Manon gedwongen om Cindy op te bellen om haar te zeggen dat ze haar zoon op moet voeden! Manon, behulpzaam als altijd, heeft dus direct Cindy gebeld met de boodschap Femke is crying her eyes out of her head, waardoor Julian zich lekker schuldig ging voelen! Net goed! Maar ondanks dat mijn wraakgevoelens waren voldaan zat ik nog wel met een enorme stress, na 10 weken alleen maar in mijn North Face broek en Teva bergschoenen te hebben gelopen weet ik niet meer wat fashionable is! Gelukkig had ik nog dat Gstar jurkje van een vermogen hangen, dus daar snel de stoepkrijt afgerost en klaar is kees! Mijn jas moest nog even gewassen worden na het soyasaus ongeluk van honderdjaar geleden! Ondanks alle stress vooraf stond ik toch klokslag 5 uur klaar. De man van Cindy heeft ons naar Vancouver gebracht, daar waar een wereld voor mij open ging. Midden in het centrum van Vancouver staat een klein, sprookjesachtig huis met een prachtige tuin en 2 lieve honden (echt waar). In dat huis woont de tante van Julian, welke je het beste kan vergelijken met Charlotte uit Sex and the City. Het was prachtig, alsof ik zo in de film stapte. We hebben eerst gegeten met zijn tante en haar vriend, bbq uiteraad, daarna een wijntje met hun gedronken en toen...... Toen was het tijd om Vancouver by night mee te maken! We moesten met de seabus om down town te komen. Ik vroeg me af wat een seabus was, maar dat is dus letterlijk een ZEEBUS, gewoon een boot dus. In DE stad heb ik mijn ogen uit gekeken! Ik was duidelijk overdressed, in mijn witte broek, gstar jurk en spijkerjasje en gewone jas, voor het geval dat (THOMAS, dit is jou schuld, ik had je nodig!). Maar de meeste meiden liepen gewoon in een soort Tshirt en hele, hele hoge pumps! Wooow, ik was zo verbaasd over al die blootigheid, ik heb als een wereldvremde imbeciel staan schreeuwen moet je daar kijken, moet je daar kijken. Julian kreeg inmiddels wel zijn vraagtekens bij mij, met wat voor monster hij mee opstap moest, maar ik heb gewoon gezegd dat mijn reactie typisch Nederlands is, toch best handig al die cultuur verschillen! We zijn naar een bar gegaan waar ik Canadees bier heb geproefd (ieeeeuwl!), ik heb mijn ogen uit gekeken om de naaktheid van de meiden en ik heb eindelijk knappe Canadeze mannen ontdekt (goed zoeken)! Het was dus een geslaagde avond! O en typisch Canadees is ook om tussen de nummers door er nog even fondsen werven voor het kankerfonds.

Nadat ik de volgende dag de meest vieze/rare cornflakes had ontbeten zijn we wederom met de seabus downtown gegaan, in boyfriendbroek jawel! Ondanks dat ik, verwend dat ik ben, veel wereld steden heb gezien als Amsterdam, Londen, Parijs, Barcelona, Venetie of Luxemburg. Was dit echt compleet anders, al die grote hoge gebouwen, een Starbucks op elke hoek van de straat (zelfs in de boekenwinkel). Het was echt super mooi!! We zijn eerst naar Stanley park gegaan, waar het aquarium is. Ik had me er heerlijk op verheugd dat ik eindelijk free Willy, maar dan iets minder free, in het echt zou ontmoeten, maar helaas er waren geen orkas! Wel waren er zeehonden, dolfijnen, krokodillen, etc. De aquazoo van Vancouver dus. Na alle diertjes te hebben bewonderd hebben we gelunchd in Stanley park, waar de wasberen gewoon vrij rondlopen, ik vond het fantastisch maar werd voor gek verklaard, want wasberen zijn echt een plaag, ze zijn vies en eten uit je vuilnisbak! Vanuit Stanley park zijn we met de bus terug gegaan naar de stad, waar ik zo fantastisch heb gewinkeld! Na 10 weken hier in Hope te hebben geleefd, was ik lichtelijk gebrainwashed. Ik dacht opeens dat mode niet belangrijk was, dat comfort en praktisch boven alles ging! Maar eenmaal in de sale bij Tommy Hilfiger werd ik zo ontzettend gelukkig van alle mooie spulletjes! Wat nou comfort, ik heb zojuist een nieuwe spijkerbroek gekocht voor $55. Wat wel stom is dat de prijzen op de labels allemaal excl. Tax is, overal moet je nog 12% boven op rekenen en ik houd niet van rekenen als ik aan het shoppen ben!

Rond een uur of 5 was ik moe van het shoppen, mijn voeten deden zeer en ik had allemaal tassen (2), voordat ik ging zeuren zoals alleen vrouwen dat kunnen doen heb ik besloten om afscheid van Julian te nemen en terug te gaan naar die lieve kindjes in Hope die ik al een beetje miste! Vanuit Vancouver gaat er een bus naar Hope, de Greyhound, maar omdat daar vorig jaar dat minder fijne incident heeft plaats gevonden (kijk: http://www.nu.nl/algemeen/1682170/bizarre-moord-in-canadese-bus.html) vond Manon het een fijner idee als ik met de trein ging, welke stopt in Mission en vandaar heeft Manon mij opgehaald en zijn we samen terug naar Hope gegaan! Noa was ook mee, want zij had groot nieuws. Papa had haar tand er uit getrokken met een tang uit de gereedschapskist!! Jullie horen het wel, ik kan de kinderen geen seconde uit het oog verliezen of er vinden de raarste praktijken plaats! Blij als ik ben om weer in uitgestorven Hope te zijn, zal ik genieten van mijn laatste dagen! Morgen is het Femke en Finna dag en ik heb er zin in, maar nu eerst lekker koesen!!

Weltrusten!

Ps. Hoe staat het met de St. Nyksters, genieten jullie genoeg van de merke??