Nu het aftellen naar thuis kan beginnen (snik), dringt het ook door hoeveel Canadeze ervaringen ik wel niet zal missen. Ten eerste de Hope Brigade Days (lees: Hopelookout run), dan de zalmen springend in de Coquihalla River, het ijshockeyen, skieën en het zien van een 'echte' beer.

Inmiddels is er al een zalm gefilleerd in de keuken, ik heb hem niet zien springen, maar misschien is dat maar beter ook anders had de vegatarier in me het misschien van Darwin gewonnen. Wat zonde van dat prachtige stukje vlees zou zijn.

En het lijkt erop dat het nog een teleurstelling minder wordt. Ondanks dat we naar ManningPark waren afgereisd om een beer te spotten, had ik nog steeds geen beer gezien. Ik dacht één te hebben gezien in het donker op de Hopelookout, maar Matthijs wist mij in mijn supersprint te stoppen en te vertellen dat ik echt niet zoveel geluk zou hebben om daar een beer tegen te komen. Geluk?

Ik was dan ook uiterst blij toen ik laatst met Sofie en Finna het pad bij de Suckers Creek een bord zag met Caution Bear On This Trail. Ik heb dapper de trailgelopen met een bibberende Sofie in mijn hand en een slapende Finna in de kinderwagen, maar nog steeds geen beer!

Toen ik zaterdag naar de golfbaan liep om met Viera te golfen lag er berenpoep op de weg, oeeee heb ik dat in iedergeval gezien! Ik ben vergeten fotos te maken, maar google het maar eens, het is poep met heel veel pittjes, zo weetje dat het berenpoep is!

Vandaag was de ladiesnight.Ik speeldeheel beroerd. Of dit komt door mijn zware verwonding aan mijn duim die ik zo wat er af heb gehakt met het broodmes en nu geen club vast kan houden, of dat het komt omdat ik sowieso niet kan golfen? In iedergeval zijn de ladies heel lief en willen me allemaal wel een ride aanbieden, want het is zo zielig dat ik naar huismoet lopen. Maar ik houd van het lopen tussen de bergen met een mooi muziekje.

Ik liep nu dus heerlijk naar huis in mijn eigen, fijne, autistische, wereldje. Zie ik oppeens een heel groot beest in het ligt van de lantarnpaal de weg oversteken! Ongeveer 25 meter van waar ik de berenpoep had gezien!

Wow, het duurt even voor dat het door dringt, maar dat was dus een BEER! Waaaaauw, tof!

Ik kan nu een heel dapper verhaal op gaan houden en vertellen hoe cool ik de beer heb gepasseerd, maar omdat ik nou eenmaal van eerlijkheid houd zal ik de waarheid uit de doeken doen. Ik stond midden op de weg en had geen flauw idee wat ik moest doen, het wordt savonds steeds vroeger donker en dat was het dus al aardig. Ik weet van Manon dat als je een grizzly beer tegen komt je op de grond moet gaan liggen en doen alsof je dood bent, dan laat hij je met rust. Maar helaas zijn er geen grizzly beers hier in de buurt maar zwarte beren, waar je gewoon mee moet vechten! Beren zijn van oorsprong niet menseneters, maar mochten ze de bokkepruik op hebben en willen vechten, dan verlies je. Gegarandeerd!

Zo stond ik daar dus midden op de weg, bijna thuis. Hitchhiken is hier heel erg in dus ik dacht ik vraag gewoon de eerste en de beste auto om een lift. Het is normaal hier en er zijn veel autos op die weg, daarom houd ik van die route! Maar geloof het of niet er waren gewoon GEEN autos! Geen hitchhiken dus.

Het is ongelovelijk in Groningen sms ik minstens 30 smsjes per dag en hier heb ik mijn telefoon alleen als wekker (ja ik had het in het begin zwaar met mijn afkick verschijnselen), dus deze had ik niet bij mij. Gelukkig was het laatste bezine station in de buurt. Ik ben hier naar binnen gerend en heb de Jappanner/Koreaan gesmeekt om de yellow pages en toen ik eindelijk Matthijs Schonewille zag staan was ik heel gelukkig en heb ik hem gebeld! En hij heeft mij opgehaald!

Helaas geen heldhaftig verhaal, maar ik heb wel een beer gezien!